Gevlogen boven Nederland: P-3C Orion update II

Lockheed  P-3C Orion  (foto:ANP)

De Lockheed P-3C Orion is een viermotorige onderzeebootbestrijding- en maritiem patrouille vliegtuig. In 1957 was de Amerikaanse Marine bezig een vervanger voor de tweemotorige Neptune te zoeken. Lockheed ontwikkelde uit de L-188 Electra een militaire versie dat uiteindelijk de Orion zou worden. De eerste vlucht vond plaats op 19 augustus 1958, de eerste productie versie koos op 15 april 1961 het luchtruim.

De hoofdtaak bestond tijdens de Koude oorlog uit het opsporen van Sovjet onderzeeërs die in grote getale een bedreiging vormden voor de scheepvaart tussen de V.S. en Europa.

In totaal werden er 757 Orions gebouwd.

Nederland schafte tussen 1981 en 1984 dertien P-3C Orions aan ter vervanging van de SP-2H Neptune bij de Marine Luchtvaart Dienst.

Van de aanschaf van nog twee Orions werd in 1984 definitief afgezien.

De toestellen kwamen bij het VSQ 320 en 321 in dienst op het Marine Vliegkamp Valkenburg en waren genummerd van 300 t/m 312.

Sinds de jaren 80 was bij toerbeurt een toestel gestationeerd op de NAVO basis Keflavik op IJsland en vanaf het midden van de jaren 90 op de basis HATO op Curaçao.

De eerste bezuiniging eind jaren 90 betekende het einde van drie toestellen welke in opslag gingen bij het bedrijf FOGMA in Portugal.

De overige toestellen werden in de V.S. gemoderniseerd door Lockheed Martin tot P-3C CUP.

Na het einde van de koude oorlog werden de Orions ingezet tijdens de maritieme blokkade van Klein Joegoslavië, verificatie missies boven Kosovo, in Afghanistan en aan de Perzische Golf.
In 2003 werd de Marine Luchtvaart Dienst wegbezuinigd en viel het doek voor de Orion, waarna er 8 aan Duitsland en 5 aan Portugal werden verkocht.
In 2006 werden de Orions overgedragen en werd het vliegkamp Valkenburg gesloten.
Nu 11 jaar later is de onderzeeboot dreiging flink toegenomen, een antwoord hierop is de mogelijke introductie van geleasde Boeing P-8 Poseidon's.

De drie vuurtorens van Borkum.

Vuurtoren centrum van Borkum.

Het Duitse eiland Borkum voor de Groningse kust heeft wel drie torens die als vuurtoren dienst deden of dit tot de dag van vandaag nog doen.
Op de plek van de oude vuurtoren stond rond 1400 al een kerkje, de toren (45 meter hoog) die er werd bijgebouwd functioneerde toen als herkenningspunt voor de scheepvaart bij het gevaarlijke Borkumrif. In 1817 werd de toren omgebouwd tot vuurtoren zodat ook s' nachts de scheepvaart er gebruik van kon maken.
Olielampen en spiegels werden aangebracht, toen in 1879, in het bovenste gedeelte van de toren waaronder de wachtruimte brand uitbrak, bleek reparatie niet eenvoudig en werd besloten tot de bouw van een nieuwe toren die meer westelijk op het eiland zou worden gebouwd.
De slechte staat van de oude toren laat geen bezichtiging meer toe.

De nieuwe toren  is 60,3 meter hoog en staat nu al ruim 130 jaar prominent op het plein
in Borkum, de toren is rond en uit bruine bakstenen opgetrokken.
Als je de moeite neemt de 315 treden te beklimmen wordt je beloond met een prachtig uitzicht over zowel de Waddenzee als over de Noordzee.
De vuurtoren is nog altijd een punt van oriëntatie voor het scheepvaart verkeer dat gebruik maakt van de Eemsmonding het vuurtorenlicht heeft een bereik van 45 kilometer.
Voornamelijk in de weekeinden is de toren te bezichtigen.

Niet ver van de "nieuwe" vuurtoren vind men aan de westelijke kant van het eiland de rood witte elektrische vuurtoren. elektrische omdat het de eerste vuurtoren in Duitsland was die als elektrische vuurtoren werd gebouwd, het was tevens de meest westelijke vuurtoren van Duitsland.
De Eems was vroeger gevaarlijk om in het donker te bevaren, daarom vond er in 1883 een Pruisische Nederlandse conferentie plaats, vanaf zee tot aan de rede van Emden moest het scheepvaart verkeer begeleid gaan worden door een vijftal vuurtorens.
Twee op Nederlands gebied nl. bij Delftzijl en Watum en in Pruisen bij Campen en Pilsum en op Borkum waar de elektrische vuurtoren werd gebouwd.
De toren ging in 1891 in bedrijf en heeft tot 2003 als zodanig dienst gedaan.
Het radar gedeelte op de toren functioneert nog steeds en maakt deel uit van de Nederlands Duitse radarketen in het Eemsmonding gebied.

Elektrische vuurtoren Borkum.

Jeanne Merkus de Nederlandse Jeanne d' Arc van de Balkan.

Jeanne Merkus

Jeanne Merkus is naar alle waarschijnlijk een van de meest strijdbare en geëmancipeerde vrouwen uit de 19de eeuw geweest, daar naast was zij ook nog eens filantroop
Jeanne Merkus werd op 11 oktober 1839 in Batavia geboren en was de dochter van de Gouverneur Generaal van Nederlands Indië.
Toen Jeanne op school zat had zij al een grote bewondering voor Florence Nightingale en ook Jeanne d' Arc had haar bewondering, zij was vast besloten iets belangrijks van haar leven te maken, iets waar trouwen geen deel van zou uitmaken.
Zij doorliep een opleiding bij de Diaconessen in Utrecht en begon daarna met het helpen van zieken en armen. Op haar 23ste kreeg zij de beschikking over een groot deel van de nalatenschap van haar moeder (plantages in Indië) en ging daarna samenwonen met Cato van Rees.
Toen zij 29 was vertrok zij uit Nederland en bevond zich in 1870 in Parijs, Jeanne verleende eerste hulp aan de vele gewonden in de voorste linies tijdens de Frans-Duitse oorlog van 1870-1871 en tijdens de opstand van Parijs, in 1871 sloot zij zich aan bij de Franse Commune en streed mee aan de zijde van de linkse opstandelingen en maakte het einde daarvan mee tijdens de zgn. "Terreur tricolore".
Zij verplaatste zich in 1873 naar Palestina waar zij een stuk grond kocht met bedoeling er een hospitium voor meer dan 300 personen te laten bouwen.In 1875 vertrekt zij naar de Balkan en doet er mee aan de strijd tegen de Turken en sluit zij zich uiteindelijk aan bij een opstandelingen groep in de bergen bij Dubrovnik. in het begin deed zij mee aan sabotage daden, later vuurde zij zittend op een paard de troepen aan als een soort van bevelhebber.
In Herzegovina werd slag geleverd maar ook in Bosnië, er werd voortdurend gevochten tegen de Turken, Jeanne kocht op eigen kosten wapentuig voor de opstandelingen en rukte steeds op aan het hoofd van de troepen. In 1876 werd zij en zeven andere leiders door de Oostenrijkers gearresteerd, overal werden de gevangen door de bevolking bejubeld, omdat Jeanne Nederlandse was werd zij door de Oostenrijkers uitgewezen, waarna zij in het onafhankelijke vorstendom Servië arriveert. Nadat zij in Belgrado van haar verwondingen is hersteld wordt zij met een aubade en fakkeloptocht gehuldigd. Jeanne kondigt daarna aan dat zij aan de zijde van de Servische troepen mee zal vechten tegen de Turken tevens doneert zij grote bedragen uit haar vermogen aan het Servische Rode Kruis en aan het ministerie van Oorlog.
In 1876 sluit zij zich aan bij de vreemdelingen brigade in de strijd tegen de Turken, rijdend te paard vuurt zij al schietend de Servische troepen aan, een generaal vermelde tegenover een journalist dat zij vocht als wel tien mannen, voor de soldaten was zij een soort van heilige geworden.
Toen Jeanne te lastig werd voor de legerleiding werd het haar onmogelijk gemaakt te blijven en verliet zij Servië.
Het geld dat in de bouw van het hospitium in Jeruzalem was gestoken verdampte door bedrog van alle betrokkenen van architect tot aannemer en moest Jeanne daar haar levenswerk stopzetten.
Zij bleef zich echter inzetten voor de minderbedeelden en zieken, zij stierf berooid 57 jaar oud in het Utrechtse Diaconessenhuis.

Jeanne Merkusovica op de Balkan

Amersfoort en haar bier.

Phoenix brouwerij Amersfoort

Amersfoort had tussen 1870 en 1970 nog een brouwerij. Ik herinner mij dat als ik het Smallepad af liep er schuin tegenover het oude NS station een witte fabriek stond waar buiten grote ijsblokken via een soort glijbaan in vrachtauto's verdwenen en waar er op het buiten terrein een drukte vanjewelste was met de aan en afvoer van kratten met volle en lege flessen.
De bierbrouwers van Amersfoort hadden in de middeleeuwen een belangrijke rol gespeeld, tot 1600 was het brouwersgilde het belangrijkste gilde in Amersfoort. Al in 1323 wordt het Amersfoorts bier genoemd. Een heel belangrijke factor was dat de stad over goed bronwater beschikte en de benodigde graan en hopvelden waren dichtbij aanwezig, brouwen was een huisnijverheid. Er moeten zo'n 350 brouwers actief zijn geweest binnen een straal van 2 kilometer rondom de stad. Het Amersfoort bier werd geroemd om zijn kwaliteit en werd dan ook volop geëxporteerd naar andere delen in Nederland.
De Amersfoortse specialiteit was "Koyte" een zwaar soort bier, terwijl de vraag naar licht bier toenam na 1600 verloor de bierexport gaandeweg haar betekenis, een paar overgebleven bierbrouwerijen produceerden vrijwel alleen nog voor de plaatselijke tapperijen.
De witte fabriek die ik bijna dagelijks passeerde werd in 1873 opgericht als de Amersfoortsche Beiersch Bierbrouwerij, ook toen had men nog de beschikking over uitstekend bronwater echter toenemende concurrentie zorgde ervoor dat het bergafwaarts ging. Een kleinere brouwerij "Het Klaverblad" sloot in 1894 haar poorten. De Amersfoortsche Beiersch onderging bijna het zelfde lot doch werd bij veiling gekocht door W.H. Meursing uit Baarn (koekjesfabrikanten), het merk werd omgedoopt tot "Phoenix". De Phoenix brouwerij was zijn tijd vooruit in 1917 werd het alcohol vrije bier "Malto" op de markt gebracht, later kwam er het merk "Klaverblad" bij. In 1925 ging de brouwerij als een van de eerste in Nederland over tot het gebruik van kroonkurken.
Tussen 1960 en 1969 brouwde  Phoenix voor het AH huismerk. In 1960 gaat de brouwerij deel uitmaken van de Verenigde Nederlandse Brouwerijen d'Oranjeboom, 7 jaar later wordt d' Oranjeboom overgenomen door Allied Breweries en sluit Phoenix in 1970 haar poorten een jaar later wordt het pand gesloopt. Sinds 2007 zijn er verschillende initiatieven geweest om het Phoenix merk weer nieuw leven in te blazen, in februari 2016 is een licentie overgenomen en mag Rock City Beers het bier in een straal van 50 kilometer rondom Amersfoort en via bierspeciaalzaken verkopen als Phoenix Blond, Dunkel en Weizen.

Naast Phoenix zijn er nog 2 brouwerijen actief nl. "de Drie Ringen" opgericht door ex directeur eigenaren van de Phoenix brouwerij en brouwerij "Eem".