Gevlogen boven Nederland: P-3C Orion update II

Lockheed  P-3C Orion  (foto:ANP)

De Lockheed P-3C Orion is een viermotorige onderzeebootbestrijding- en maritiem patrouille vliegtuig. In 1957 was de Amerikaanse Marine bezig een vervanger voor de tweemotorige Neptune te zoeken. Lockheed ontwikkelde uit de L-188 Electra een militaire versie dat uiteindelijk de Orion zou worden. De eerste vlucht vond plaats op 19 augustus 1958, de eerste productie versie koos op 15 april 1961 het luchtruim.

De hoofdtaak bestond tijdens de Koude oorlog uit het opsporen van Sovjet onderzeeërs die in grote getale een bedreiging vormden voor de scheepvaart tussen de V.S. en Europa.

In totaal werden er 757 Orions gebouwd.

Nederland schafte tussen 1981 en 1984 dertien P-3C Orions aan ter vervanging van de SP-2H Neptune bij de Marine Luchtvaart Dienst.

Van de aanschaf van nog twee Orions werd in 1984 definitief afgezien.

De toestellen kwamen bij het VSQ 320 en 321 in dienst op het Marine Vliegkamp Valkenburg en waren genummerd van 300 t/m 312.

Sinds de jaren 80 was bij toerbeurt een toestel gestationeerd op de NAVO basis Keflavik op IJsland en vanaf het midden van de jaren 90 op de basis HATO op Curaçao.

De eerste bezuiniging eind jaren 90 betekende het einde van drie toestellen welke in opslag gingen bij het bedrijf FOGMA in Portugal.

De overige toestellen werden in de V.S. gemoderniseerd door Lockheed Martin tot P-3C CUP.

Na het einde van de koude oorlog werden de Orions ingezet tijdens de maritieme blokkade van Klein Joegoslavië, verificatie missies boven Kosovo, in Afghanistan en aan de Perzische Golf.
In 2003 werd de Marine Luchtvaart Dienst wegbezuinigd en viel het doek voor de Orion, waarna er 8 aan Duitsland en 5 aan Portugal werden verkocht.
In 2006 werden de Orions overgedragen en werd het vliegkamp Valkenburg gesloten.
Nu 11 jaar later is de onderzeeboot dreiging flink toegenomen, een antwoord hierop is de mogelijke introductie van geleasde Boeing P-8 Poseidon's.