Waarom ik morgen de vlag uithang.
Op 15 augustus wordt herdacht dat er in Azië een einde kwam aan de Tweede Wereld Oorlog,
Japan capituleerde (pas nadat er twee atoombommen op waren gegooid!).
Maar er is meer: op deze dag voel ik mij extra verbonden met de Indische Nederlanders die veelal voor ons Nederlanders daar werkzaam waren,en daardoor door de Japanners extra werden vernederd en gemarteld.
Hele bevolkingsgroepen werden tegen deze mensen opgezet er werd haat gezaaid.
Na die 15e augustus 1945 ging voor deze mensen een nieuwe periode van nog meer ellende van start. Nauwelijks bekomen van wat de Japanners hadden aangericht werden zij meegesleept in een onafhankelijkheidsstrijd de zgn. Bersiap en daarop volgende politionele acties.
Nadat Nederlands Indië onafhankelijk was geworden werden velen gerepatrieerd naar Nederland
waar men nu niet echt met open armen werd ontvangen.
Velen bleven rondlopen met traumatische ervaringen en hebben die perioden nooit echt kunnen verwerken.
De zgn. Indische kwestie werd door de opeenvolgende Nederlandse regeringen nooit tot een goed einde gebracht.
Vandaag werd ik in de Volkskrant geconfronteerd met een verhaal dat heden ten dage er zo'n 600 Nederlands Indische bejaarden in Indonesië op straat leven en daar aan hun lot worden overgelaten
doordat men destijds niet kon voldoen aan de voorwaarden voor repatriëring.
Wat moeten wij ons (weer) diep schamen hoe wij met deze mensen zijn omgegaan.
Een advocate Liesbeth Zegveld is nu voor hen in de bres gesprongen en schreef er zelfs een boek over:Vergeten door het vaderland, ik wens haar en die 600 berooide Nederlanders aan de vooravond van 15 augustus alle geluk toe bij hun pogingen.
www.ikzagzevliegen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten